از هزاره‌ها پیش از اختراع خط تا هزاره‌ها پس از آن، انتقال فرهنگ بشری را آواها و صداهایی عهده‌دار بودند که جز در بازخوانی حنجرهٔ راویان و نقالان نمی‌پاییدند. بود و نبودِ صداها و سرودها به بود و نبود دست‌ها و حنجره‌های سراینده گره خورده بود. صنعت ضبط صدا، که از نیمهٔ دوم قرن نوزدهم ممکن شد، به صدای سرودها و سروده‌ها عمر و تاریخ مستقل بخشید. دیگر تاریخی فراهم آمد که می‌شدش شنید. می‌شدش گوش کرد. می‌شدش تجربه کرد، هرچند متفاوت.

نشست‌های رادیو ردیف درنگی است جمعی بر تاریخ موسیقی ایران، از طریق تجربهٔ شنیدنِ آثار ضبط‌شده و تبادل‌نظر جمعی درباره‌شان. معتقدیم بازشنیدن این آثار و پرسشِ دوباره از آنها، در تعاملی آزاد و جمعی، ضروری است. پس،‌ می‌کوشیم، از طریق فراهم آوردن آثاری که یا در دسترس نیستند و یا اگر هستند چنین کیفیتی را ندارند، تجربهٔ متفاوتی از دوباره گوش کردن به موسیقی را ممکن کنیم. این در حالی است که، از دوم شهریور ۱۴۰۲، فصل دوم پادکست رادیو ردیف نیز به تدوین تاریخ ضبط موسیقی در ایران اختصاص یافته است.